یه سال از تولد این وبلاگ می گذره . وبلاگی که هر چند به بیان دیدگاههای شخصی می پردازه ولی اغلب مطالب اون مورد توجه کاربران فضای مجازی و وبلاگ نویسان خیلی قدیمی تر از من قرار گرفت . خوشبختانه گاهی اونقدر مسائل و مطالب مطرح شده اینجا داغ بود که بعضی از وبلاگهای دوستان و سایتهای اصلی خبرگزاری شهر هم به پوشش اون پرداختند که البته باید همین جا ازشون متشکر باشم . سعی کردم قالب مطالب متنوع و همراه با هر چیزی باشه . گاهی زبان تند و گاهی مهربانانه و گاهی همراه با عکس و گاهی همراه با فیلم و موسیقی و خلاصه هر چیز که دم دستمون بود . حالا که مدتی است همه در لاین و وایبر و تلگرام و... سیر می کنند و خواب سنگین وبلاگ ها و سایتهای شهر رو در بر گرفته حس می کنم دیگه کسی اینجا نمیاد حتی خودم ! ولی به نظرم باید هر کدوم جای خودشون باشند . نمی دونم وضعیت رکود همچنان ادامه وار خواهد بود یا نه ولی به قول یکی از دوستان چون می گذرد کلا غمی نی .... .
حالا ما هستیم نه به شیوایی کمش و نه به طنازی وشکو و نه به زیبایی خرس پیکس و نه به غنی بودن پرنده می داند و نه به احساسی بودن نیمه پنهان ماه و نه به جنجالی بودن خوانسار شهر من و نه به طراوت خوانسارنامه . بلکه یه چیز در حال بینابین و نامعلوم همچون کارخونه ی سوسیس سازی که هر چی دم دستش بیاد مخلوطش می کنه تا یه چیز ازش دربیاد .
از تعریف که بگذریم که واقعا آفت هر چیزی است نوبت به نقد میرسه که کمی تلخه ولی بسیار گرانبها . این بار من نباید بگم و فکر می کنم نوبت شما بازدید کننده است که به بیان انتقادات و پیشنهاداتتون از این تارنما بپردازید ، هر چند مدتی است حال نظر دادن نداریم .
بسم لله بازدید کننده : ( چنتاشو خودم میگم بقیش همت شما رو می طلبه )
- گاهی وقتا انقدر مطالبت طولانیه که حال خوندنش نیست . لقمه رو خیلی می تابونی !
- شش ماه دوم عمر این وبلاگ کمتر آپ شدی . اصلا نبودی !
- .........
- .........
