امروز هوای شهرم حال دیگه ای داشت . جدای از هر روز دیگه . غمبار و بارانی ...
امروز خوانسار میزبان کبوترای پر بسته ی عاشقی بود که تو راه عاشقیشون بالهاشون رو بستند تا از یاد برده شند . ولی امروز یاد و نامشون تو قلب کوچیک و بزرگ این ملت جاودانه شد .
ما هر چه بگوییم و هر چه انجام دهیم باز به این بزرگ مردان که از مهمترین چیزشون گذشتند تا ما الان راحت نفس بکشیم ، مدیون و مدیون و مدیون هستیم .
باید در مقابل اینچنین مردانی تمام قد ایستاد ....
امروز که داشتم یه گشت تو وبسایتهای خوانساری می زدم ناگهان دیدم مواجه هستم
با کلی ایده و حرف و انتقاد و پیشنهاد در مورد خوانسار !
از آرشیو و مطالب تازه ی تالار گفتمان خوانساریها و وبلاگهای خیلی از دوستان بگیر تا وبسایتهای دانش آموختگان شریعتی و اتاق فکر توسعه خوانسار و... . دیدم بعضی از اونا تازه نمود کمی از اون چیزیه که در گروه های ایجاد شده در اپلیکیشنهای مختلف گوشی های همراه داره به وقوع می پیونده . هر کسی از روی هر نیت که اکثرا دلسوزی و تعلق خاطر داشتن و رسوندن نوعی کمک به رفع مشکلات شهرشه ، داره به بیان مسائلی می پردازه . نقد و پیشنهادها و ایده هایی که گاهی در زمان خودش بسیار ظریف و دقیق بیان شده ولی حیف که کمتر دیده شده و دیگه به روز بودن خودشون رو از دست داده اند ! دقیقا مثل همون پایانامه های دانشجویی که بعد از دفاع بجای کاربردی شدن به انبار رفته و دچار خاک خوردن میشند ! و همچنین نقد و پیشنهادها و ایده هایی که بعضا به دلیل عدم وجود تخصص و آگاهی نویسنده ناپخته اند و یا عدم وجود نظارت و مدیریت صحیح بر مطالب ، به چکیده ای مفید نمی رسند و در نتیجه نویسنده و یا نویسندگان آن موضوع را رها کرده و وارد موضوع دیگری می شوند . گاهی اوقات هم درست یا اشتباه انتظار میره مسوولین ذیربط خودشون این مطالب را ببینند و به آنها توجه کنند و ... .
یه سال از تولد این وبلاگ می گذره . وبلاگی که هر چند به بیان دیدگاههای شخصی می پردازه ولی اغلب مطالب اون مورد توجه کاربران فضای مجازی و وبلاگ نویسان خیلی قدیمی تر از من قرار گرفت . خوشبختانه گاهی اونقدر مسائل و مطالب مطرح شده اینجا داغ بود که بعضی از وبلاگهای دوستان و سایتهای اصلی خبرگزاری شهر هم به پوشش اون پرداختند که البته باید همین جا ازشون متشکر باشم . سعی کردم قالب مطالب متنوع و همراه با هر چیزی باشه . گاهی زبان تند و گاهی مهربانانه و گاهی همراه با عکس و گاهی همراه با فیلم و موسیقی و خلاصه هر چیز که دم دستمون بود . حالا که مدتی است همه در لاین و وایبر و تلگرام و... سیر می کنند و خواب سنگین وبلاگ ها و سایتهای شهر رو در بر گرفته حس می کنم دیگه کسی اینجا نمیاد حتی خودم ! ولی به نظرم باید هر کدوم جای خودشون باشند . نمی دونم وضعیت رکود همچنان ادامه وار خواهد بود یا نه ولی به قول یکی از دوستان چون می گذرد کلا غمی نی .... .
حالا ما هستیم نه به شیوایی کمش و نه به طنازی وشکو و نه به زیبایی خرس پیکس و نه به غنی بودن پرنده می داند و نه به احساسی بودن نیمه پنهان ماه و نه به جنجالی بودن خوانسار شهر من و نه به طراوت خوانسارنامه . بلکه یه چیز در حال بینابین و نامعلوم همچون کارخونه ی سوسیس سازی که هر چی دم دستش بیاد مخلوطش می کنه تا یه چیز ازش دربیاد .
از تعریف که بگذریم که واقعا آفت هر چیزی است نوبت به نقد میرسه که کمی تلخه ولی بسیار گرانبها . این بار من نباید بگم و فکر می کنم نوبت شما بازدید کننده است که به بیان انتقادات و پیشنهاداتتون از این تارنما بپردازید ، هر چند مدتی است حال نظر دادن نداریم .
بسم لله بازدید کننده : ( چنتاشو خودم میگم بقیش همت شما رو می طلبه )
- گاهی وقتا انقدر مطالبت طولانیه که حال خوندنش نیست . لقمه رو خیلی می تابونی !
- شش ماه دوم عمر این وبلاگ کمتر آپ شدی . اصلا نبودی !
- .........
- .........
