سلام همشهریای عزیز
امیدوارم لبتون خندون و دلتونم حسابی سر ذوق باشه.
فرا رسیدن عید نیمه شعبان، میلاد فرخنده امام عصر ، آقای کَرَم و مهربانیها رو به همتون تبریک میگم.
ما هم شادیم ، وقتی می بینیم مردم شهرمون، شادند و جشن و سرور به پا می کنند.
شاید تو سالی که شهرمون اونقدر شادی نداشت، میبینیم این روزا ، خونسار شادترین روزهای سالش رو داره سپری می کنه .
این روزا از اون روزای تکرار نشدنیه زندگیمونه.
خانه ی پدری زیباست . . . و زیباست اگر پدر و مادر هردو ، مثل همیشه ، با هم و همسنگر هم ، باشند . . . تا ما فرزندان هم باشیم . . . تا نورسان خانه هم باشند . . . همه با هم و در کنار هم .........
آخ جون ! دیگه وقتشه . ما آخر این هفته میایم . داداش اینام چهارشنبه از تهران میاند . راستی عمو و خانواده ی پر و پیمونشونم اومدند . شما کی بلیط دارین ؟ چی بشه این هفته ، بازم شور شوره کاره و تلاش ، بازی و خنده ، باز شدن حرفهای عقده شده قد تموم سال ............
به مناسبت عید نوروز 
یادش بخیر دبیرستان که می رفتیم ، 22 بهمن که می شد خیلی خوشحال می شدیم. خوشحال از این باب که یکماه دیگه تا عید و فرار کوتاه مدت از مدرسه باقی مونده. در نتیجه تو این یماه نه مشق می نوشتیم و نه درسها رو مرور می کردیم و می گفتیم از بعد عید جدی می خونیم و جبران می کنیم. تقریبا کل کلاس این موقع از سال افت عجیبی داشت و نمرات تک رقمی بدجور در لیست اساتید می درخشید، خصوصا درس فیزیک و هندسه. به 20 اسفند نرسیده زمزمه های تعطیل کردن و هشدارهای پی در پی ناظم و مدیر مبنی بر باز بودن مدرسه تا 28 اسفند و برخورد جدی با غایبین، سر صف صبحگاه روز به روز قوت می گرفت. معلمان هم با پا پس می زدند و با دست پیش می کشیدند.
انگار توی فضای مجازی ما خونساریا یه چیزایی یه وقتایی لنگ میزنه! صبر. متانت. حق. تفکر و تعقل. و بعد نوشتن. وبعد رأی صادر کردن. و بعد توجه، نقد، پند و حمایت. گاهی میبینیم نخونده مینویسیم! موضوعات را سرسری میگیریم! افسار گسیخته رفتار می کنیم! انگار ارزشی برای هم قائل نیستیم! جوونا رو مخالف خودمون میبینیم! فضای مجازی را حرام می پنداریم! و خدا را فراموش می کنیم!
ولی شهید اسدالله اورعی (داش عسدلله) هیچگاه اینچنین نبود .
امروز با دیدن اطلاعیه ای روی دیوار باز هم غم و اندوه و حسرت از دست دادنش را خوردم ...
غم و حسرتی مشترک میان تمام مردم خوانسار ...
غم و حسرت از دست دادن استادی گرانبها که حالا وجودش را بهتر حس می کنیم ...
استاد بزرگ اخلاق ، معنویت ، تربیت ، علم و عرفان ...
..........
.....
...
سه سال می گذرد و چه زود می گذرد ...
سال گذشته چنتا کلیپ از اولین فیلم عزاداری مردم خونسار که تو آبانماه سال 1361 ( محرم 1403 . ق ) توسط آقای حاج محمد شجاعی ضبط شده بود رو روی این وب گذاشتم . فیلمی که برای من جوان و خیلی ها حاوی اطلاعاتی ارزشمند از خوانسار قدیم داشت . مردم شهر ، چهرهای معروف شهر که دیگه نیستند ، جوونهایی که حالا همشون سر دسته ی هیئاتها شدند ، سادی و بی ریایی تو عزاداری ، لباس و پوشش ، چهره ی شهر و خلاصه هزار و یک چیز جالب . در ادامه به مناسبت این روزها چنتا کلیپ دیگه از این فیلم رو براتون میذارم بلکه یکم به خودمون بیایم . البته ناچار شدم حجم فیلمو یکم کم کنم که از کیفیتش استه . به بزرگی خودتون ببخشید .
دلم تنگ این سادگی و بی ریایی شده ...
البته دلمون تنگ اینجور روحانیای با اخلاصم شهرم شده . دقت کنید می بینید اتاق مطالعه ، زندگی ، و عزاداری همه توی یک اتاق ساده بوده . ذکر یه نکته اینجا خالی از لطف نیست . قدیما مرحوم آیت الله ابن الرضا که توی این فیلم هستند و مرحوم پدرشون توی خونه ی سادشون روضه می گرفتند . مردم شهر خونسار به روضه های این خونه اعتقاد زیادی داشتند و وقتی قند روضه رو برای مریضشون به خونه می بردند ، بیمار سریع خوب می شد . این اعتقاد باعث شد مردم بیشتر به روضه ی خونه ی آیت الله ابن الرضا برند و همین امر بعدها که این شکل عزاداری تو دهه ی سی و چهل به وجود اومد محکمتر شد تا به امروز .
دستشو گرفتم تا از تختش بلند بشه تا بعد از چند روز ببرمش توی حیاط و یه هوایی بخوره . گفت : حسن کجا بودی ؟! و من جا خوردم . موندم باید چی جواب این مادر خسته رو بدم ! اصلا چیزی برای بیان شرمندگی خودم دارم که به این مادر تنها و منتظر بگم !
مادر بریم بیرون اینجا گرمه . جام خوبه نمیام . مکثی کردم و گفتم مادر باید بریم تا یه هوایی بهت بخوره . اکراه داشت و من اصرار . بالاخره قبول کرد . مسیر صد متری تا حیاط رو تو پنج دقیقه طی کردیم و احساس می کردم لحظه به لحظه دستم رو محکم تر می گیره و گرمای اطمینان و محبتش رو بیشترد حس می کردم . حیاط رو که دید لبخندی زد و من خوشحال . ناگهان گفت : حسن ، خدا خیرت بده مادر . دیگه جون اومدن نداشتم آخه پاهام خشک شده بود ازبس که روی تخت خوابیدم و منتظرت بودم .
با سلام خدمت همه ی خوساریای عزیز
وقتی فکرم بکرت در مورد تحریم رو انگاشتمون ، علاوه بر تاسف و ناراحتی با خوم اموات که اصل و فرع یادمون وانشو !
هاما دوی اسفند به انگاشتمون خوساریمون نام گذاری کرتی که قدر این میراث 2500 ساله داربمین ! میراثی که اجدادمون با خین دل دس هاماژون برسنو ! پس یادمون وانشو که انگاشتمون خوساری عیب نی افتخارو .
پس هلا که
عده ای غیر اصیل فکر کرنده با تحریم این نام گذاری کار خبیدکرنده و ننده چه
اشتباه بزرگی در نابیدی فرهنگ و اصالت این شهر دارنده ادکرنده و همچنین
عده ای جی فکرکرنده انگاشتمون خوساری یعنی یگ مراسم جشن و ابی فارغ پس لطفا
بیدین خومون رو انگاشتمون بگیرمین . یعنی هممون خوساری بنگارمین . لطفا
....
چه محل ژیر . چه مرکز . چه محل بالا . چه ولد بدین خوساری بنگاردین . چه بلد نبدین .
این برا کیسردون یگ خواهشی از تموم خوساریایی که این متن و درخواسته ورخونده یا مطلع گننده درو .
لطفا اقلژ رو شنبه دوی اسفند با کیسّر و مسّر ، مین بازار و مرّسه ، مین جلسه و سخنرانی ، مین وبلاگ و خوانسارنیوز ، مین وایبر و فیس بوک و... هر یاقا که اشدین یا اتنگاردین یا وانّویسدین لطفا زبون اولدون خوساری بو نه فارسی ........
از بلاگرا جی انتظار زیادی اشّو ....
حسین جان هنوز با نام شهید خواندنت برایم سخت است . سخت از این رو که باید فکر کنم دیگر نمی توانم چهره ی بشاش و خندانت را ببینم . هر چند میدانم شهدا زنده اند و تا ابد از معشوق خود روزی می خورند . پس ایمان دارم که هستی در لحظه لحظه ی خاطرات پیش روی مردم دیارت خوانسار . مردمی که بار اولشان نیست به تشییع فرشتگان زمینی خود می روند !
